Stichting

Stichting Zienderogen zet zich al tientallen jaren in voor zorg aan ‘verre’ ogen. Sinds Jacques Tuinder in 1966 begon met zijn strijd tegen onnodige blindheid is er veel veranderd… Toch is de kern gelijk gebleven en is er in de jaren die volgden een wereldwijd netwerk opgebouwd. Door middel van kleinschalige projecten biedt Stichting Zienderogen hulp aan de allerarmste blinden en slechtzienden. De problematiek is namelijk groot, wereldwijd zijn er miljoenen mensen met een visuele beperking, variërend van slechtzienden tot blinden. Schrijnend is dat het overgrote deel van deze mensen onnodig beperkt is.

--

Met de juiste medische behandeling of hulpmiddelen kan deze mensen het zicht weer worden teruggegeven. Tijdens verschillende georganiseerde “missies” zijn de afgelopen jaren teams van specialisten aan het werk geweest om in een kort tijdsbestek zoveel mogelijk mensen te onderzoeken en waar mogelijk aan een bril-op-maat te helpen.

Van Oost-Europa tot Azië en van Afrika tot Zuid-Amerika; naar een grote verscheidenheid aan landen zijn de afgelopen jaren enthousiaste vrijwilligers afgereisd om oogzorg te bieden. Tijdens deze zeer verschillende reizen is het doel altijd hetzelfde, zoveel mogelijk mensen en kinderen helpen. Vaak in de vorm van oogmetingen en waar nodig door het verschaffen van een goede bril. Daarnaast vindt er ook hulp plaats in de vorm van staaroperaties of door het ondersteunen van lokale ziekenhuizen, oog-klinieken of optiekzaken. Oogartsen, optometristen, orthoptisten en opticiens die Stichting Zienderogen een warm hart toedragen zetten zich hier gezamenlijk belangeloos voor in. Op deze manier proberen we met elkaar op kleine schaal bij te dragen aan het voorkomen van onnodige blindheid en slechtziendheid.

Voor dit alles is Stichting Zienderogen afhankelijk van donaties en betrokkenheid van enthousiaste vrijwilligers. De vele opticiens die na afloop van een reis kosteloos de glazen in de monturen slijpen verdienen hierbij ook een eervolle vermelding. We hopen tot slot ook op uw steun en betrokkenheid te kunnen rekenen.

Jacques Tuinder

In 1966 viel Jacques Tuinder’s oog op een folder, waarin stond dat drie op de vier blinde mensen op deze aardbol onnodig het licht in hun ogen missen. Dat woordje ‘onnodig’ zette hem in beweging.

Hij ontdekte dat het bijvoorbeeld mogelijk was om voor een miniem bedrag van ruim één euro een staarpatiënt te adopteren. En zo begon het. Wereldverbeteraar pur sang Jacques leerde zichzelf in een tijdsbestek van 19 dagen de internationale taal Esperanto aan. Er ontstond een wereldwijd netwerk, waarin hij zijn boodschap van hoop kon uitdragen. Een gepassioneerd en bewogen man. Zéér begaan met zijn naasten en vooral met hen, die in deze wereld weinig hoop hebben. Vredelievend strijder tegen onnodige blindheid met alle ‘wapens’ die hij kon vinden binnen de optiek wereld en daarbuiten. Gestorven in het harnas zou je kunnen zeggen.

Zojuist teruggekeerd vanuit Tanzania temidden van de ‘naweeën’ van een dergelijke missie bleek zijn aardse tijd te zijn verstreken. “Ik zeg u, in zoverre gij dit aan één van deze mijn minste broeders hebt gedaan, hebt gij het Mij gedaan”, zei Jezus. Wij hebben naarstig het idee dat Jacques dit heel goed begrepen heeft. Mensen in Albanië, Brazilië, Bulgarije, Congo, Ghana, India, Kameroen, Kenia, Malawi, Marokko, Moldavië, Oekraine, Ossetië, Polen, Roemenië, Sri Lanka, Tadzjikistan en Zuid-Afrika hebben door zijn inspanningen zicht op de toekomst gekregen.