In september was het dan zo ver. Op uitnodiging van Children’s Welfare Mission Namugongo, brengen Maria & Hans van Rijswijk en Samantha Trumpie voor stichting zienderogen een bezoek aan het kinderdorp in Namugongo (Oeganda). Tijdens hun verblijf van 2 weken zullen zij proberen zo veel mogelijk kinderen te refractioneren en waar nodig een bril voor te schrijven. Ongetwijfeld wordt het voor dit drietal weer een ervaring om nooit te vergeten.
De tijd vliegt, dat is 1 ding wat zeker is. Een maand geleden landde ik weer op Schiphol en kwam ik terug van mijn reis naar Oeganda voor Zienderogen (20 september t/m 4 oktober 2014) die ik maakte samen met Hans & Maria van Rijswijk.
Lees hier mijn verslag van deze indrukwekkende en bijzondere missie.
Ineens wordt je op 20 september wakker en besef je dat je vandaag gewoon naar Oeganda vliegt. Samen met Hans en Maria van Rijswijk vloog ik op 20 september naar Oeganda. Na een zeer onstuimige vlucht met echt verschrikkelijke turbulentie landde we na 11 uur reizen op Entebbe national airport. Het eerste wat me opviel waren de verschrikkelijk lieve, aardige, gastvrije en blije mensen. Na de ietwat aparte ebola check, haalde we ons visum en werden we opgehaald door chauffeur Toetoe die speciaal gestuurd was om ons op te halen. In 2 uur tijd reed hij ons in totale duisternis naar het project waar wij de komende 2 werken zouden gaan werken.
De volgende dag kregen we een rondleiding over het geweldige project, dat al 27 jaar het levenswerk van Matthijs Piet is, en maakten we de nodige foto’s met de lokale kids. ’s Middags was het tijd om onze werkplek voor de komende 2 weken in te richtingen. Op de mission (zoals iedereen het project noemt) is een kliniek gesitueerd waar verpleegkundigen en vroedvrouwen de Oegandese vrouwen helpen bij bevallingen en dient het tevens als consultatiebureau. Ook bevat het voor de wees en schoolkinderen op het project een tandartspraktijk en een ziekenboeg. Gezondheid, hygiëne en verzorging staat hoog in het vaandel. Wij waren een stelletje mazzelaars, speciaal voor ons was er een mooie ruimte van 6 meten beschikbaar met voldoende licht en voldoende tafels en stoelen. Kortom; voor een missie in Oeganda echt een perfecte locatie.
In 9 dagen tijd hebben we heel erg veel kinderen en volwassenen gemeten. Meteen vanaf het eerste moment hadden we het druk, heel erg druk. Zo druk eigenlijk dat er een party tent werd opgezet buiten om ervoor te zorgen dat alle wachtenden niet in de volle zon zouden zitten, maar dat ze gewoon lekker overdekt en in de schaduw konden wachten. Vrouwen in mooie jurken, kinderen met hun beste kloffies aan en natuurlijk de kinderen van het project zelf die in hun spik en span wit gewassen schooluniform bij ons kwamen, we hebben van alles voorbij zien komen.
Werken in de Afrikaanse temperaturen is toch heel wat anders dan in het vertrouwde en vooral koude Nederland. De eerste paar dagen had ik daar dus ook best wat last van. Gelukkig konden de raampjes lekker open en kon ik me al snel aanpassen aan het tempo waarop de mensen hier in Oeganda leven. Waar wij Nederlanders altijd heel erg gehaast zijn, heerste er in Oeganda een hele relaxte sfeer. We gingen als een speer. Voordeel, de voertaal is Engels dus de communicatie verliep soepel en gemakkelijk. Toch merk je dat er veel kinderen een bagage meedragen aan nare ervaringen, en dat ze het soms heel lastig vonden om te communiceren. Dit was natuurlijk extra schrijnend en zette ons allemaal wel weer even met beide benen op de grond. Aan het einde van de 2e week stond de oogmetingen teller op bijna 1000 oogmetingen, echt een geweldig mooi aantal, waar we heel hard voor gewerkt hebben. Van deze 1000 mensen hebben we er 100 heel erg blij kunnen maken met een bril op recept en schreven we ruim 300 leesbrillen voor. Het is zo fijn om al die blije gezichtjes te zien als je ze kunt vertellen dat hun ogen goed zijn, of als je ze met een nieuwe bril meer zicht kunt geven. Voor die blijdschap doe je het tenslotte allemaal!
Naast dat we gewerkt hebben in Oeganda, hebben we ook wat van het land gezien. Oeganda is echt een van de allerarmste landen die ik ooit gezien heb. Het heeft enerzijds een prachtige natuur die heel erg groen is, aan de andere kant ook heel veel sloppenwijken. In die sloppenwijken leven de mensen onder erbarmelijke omstandigheden. Omstandigheden die wij ons als westerlingen niet voor kunnen stellen. Het heeft bij mij heel veel indruk gemaakt. Een open riool, huisjes van leem, een hele indringende vieze lucht en iedereen zag er verschrikkelijk vies uit. Echte armoede ten top. Je kunt je niet voorstellen dat deze mensen zo leven, elke dag weer. Mensen werken hier om te overleven, keren daarna terug naar hun van klei gemaakte huisjes en dat dag in dag uit. Verwonderlijk is dat alle kids met een glimlach op hun gezicht lopen en een onwijs gelukkige indruk maken. Het is heel bijzonder dat ze blij zijn met hele kleine simpele dingen. De dankbaarheid straalt er vanaf.
Dit was mijn eerste missie naar Afrika. Wat mij op is gevallen is dat alle kinderen ondanks hun heftige jeugd of het feit dat ze wees zijn, er toch heel erg gelukkig uit zien. Ze lachen, ze spelen en lijken het oprecht naar hun zin te hebben op de Children’s welfare mission. Voor deze kinderen is er een toekomst en elke dag een warm bordje eten en een bed om op te slapen. Binnenkort misschien ook wel een brilletje en dat idee, doet mij in ieder geval heel erg goed.
Samantha Trumpie, optometrist, 1 november 2014